ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ (αντί επιλόγου...) - Άρθρο της εκπαιδευτικού Κατερίνας Αξούγκα σχετικά με την κατάργηση του Γυμνασίου Λυκουδίου.
ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ
(αντί επιλόγου...)
Έχω ένα χρυσό κλειδί. Κλειδί του «παραδείσου», κλειδί από μια πόρτα που μου απόμεινε κρεμασμένο, ύστερα από τέσσερα χρόνια, στο μπρελόκ με το κόκκινο ρόδι. Τώρα μου μένει να το κοιτάζω στη χούφτα μου, καθώς άκουσα τον τελευταίο του συριγμό ν΄ ασφαλίζει έξι χιλιάδες βιβλία - καράβια στο πέλαγο της γνώσης για 35 με 40 “πελαργόνια’’ που αποδημούσαν τόσα χρόνια από τα γύρω βουνά. Έδιναν το παρόν κάθε Σεπτέμβρη σ΄ ένα σχολείο που τα καλωσόριζε, ωσότου μεστώσουν τα φτερά τους και τα ξεπροβοδίσει πάλι για μακρινότερα ταξίδια.
Μα ήρθαν δύσκολοι καιροί. Πρώτα πτώχευσαν οι συνειδήσεις κι ύστερα άρχισαν να πτωχαίνουν και οι χώρες των ανθρώπων. Και έκαναν την εμφάνισή τους κάθε λογιών «σωτήρες» να συναγωνίζονται πάνω στο τραπέζι της μοιρασιάς για το ποιος θα πετύχει την καλύτερη ζαριά, θυμίζοντας την αριστοφανική ρήση «εν αμίλλαις πονηραίς αθλιότερος ο νικήσας...».
Και φούσκωσε το θολό ποτάμι και το βουητό του ανατρίχιασε τα γύρω βουνά κι αφύπνισε συνειδήσεις και έφερε στο προσκήνιο μνήμες παλιές που στα στόματα των γεροντότερων έγιναν κραυγή και συγκεντρωμένη απορία: «μα στον τόπο μας παιδί μου δε μας σφαλίσανε τα σχολειά οι Τούρκοι και θα τα κλείσουμε εμείς;»
Μου απόμεινε το κλειδί για να μου θυμίζει τη δημιουργική πορεία και προσφορά τεσσάρων χρόνων, όσες ήταν και οι μέρες που έγινα μάρτυρας και συνοδοιπόρος αυτών των παιδιών, όταν το λεωφορείο τα μάζευε, ανάλογα τις σχολικές φουρνιές, από επτά ορεινά χωριά για να τα φέρει μέσα σε τάξεις, όπου το κάθε πρόσωπο γινόταν «οικείο» και το κάθε πρόβλημα «προσωπικό» θέμα όλης της σχολικής κοινότητας.
Το κλειδί μου δε θυμίζει εκείνο του «Στερνού λόγου» της ποιήτριας, φιλολόγου καθηγήτριας και πρώην Υπουργού Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κας Κλαίρης Αγγελίδου, όταν βίαιοι κατακτητές εκδίωξαν και απέσπασαν ό,τι πιο πολύ αγαπούσε. Εδώ η άλωση ήρθε εκ των έσω με την επίφαση του νομίμου, βγάζοντας την ίδια τη ζωή μας στο σφυρί! Μήπως τελικά είχε δίκιο ο μεγάλος στοχαστής Κ. Αξελός, όταν προφητικά αναρωτιόταν χρόνια πριν για το μέλλον της Ελλάδας, η οποία εξαρτημένη από τις μεγάλες δυνάμεις και παραπαίοντας ανάμεσα στη δύναμη και στην αδυναμία της, προσπαθώντας να ιδιοποιηθεί το είναι της, «πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο»;
Έχω τώρα το κλειδί μου πασπαρτού, να ξεκλειδώνω κάθε σκέψη κι όνειρο, να ελπίζω και ν’ ανασταίνω τη μνήμη του γυρισμού, γιατί ο θάνατος σε κάθε τόπο, μικρό ή μεγάλο, έρχεται όταν έχει αμβλυνθεί και η ιστορική του μνήμη.
Κάθε δύσκολη φάση που βιώνουμε έχει πάντα, πέρα από τις οδυνηρές της συνέπειες και την παιδαγωγική της πλευρά ξεχωριστά για τον καθένα μας. Γίνεται «αφυπνιστής» εντός μας για ενδοσκόπηση, ανάληψη ευθυνών και μεταστροφή του τρόπου σκέψης. Η σαπίλα αναδύθηκε σ΄ όλο της το μεγαλείο, όταν επί χρόνια παραμέναμε σιωπηλοί θεατές της ή ακόμη και χειροκροτητές της, βολεμένοι μέσα στο ναρκισσευόμενο εγώ μας. Ίσως ακόμη η ψυχή της πατρίδας μου «δεν πουλήθηκε στο διάβολο» κατά το λόγο του παραπάνω διανοούμενου και φιλοσόφου. Όμως, για να δανειστώ το λόγο ενός άλλου μεγάλου στοχαστή και σύγχρονου μάρτυρα, του αγ. Ν. Βελιμίροβιτς «η πολιτική χειρουργική ξέφυγε μακριά. Πιστεύουν στον ακρωτηριασμό και ο ακρωτηριασμός εκτελείται χωρίς δισταγμό, όμως το αίμα που τρέχει από τον υπόλοιπο οργανισμό δε μπορεί να σταματήσει....». Και δυστυχώς στο χειρουργικό τραπέζι μπήκε και η Παιδεία του τόπου αυτού.
Επειδή ποτέ δε μου άρεσε η ψυχολογία της θυματοποίησης σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, όσα προβλήματα κι αν συσσωρεύονται, πιστεύω ότι επώδυνα θα αναδυθούν μέσα στο χρόνο οι αρετές των Ελλήνων. Φυλάω το κλειδί μου λοιπόν με τη σιγουριά του γυρισμού, έστω κι αν χρειαστεί ν’ αναγεννηθώ μελλοντικά μέσα από τις στάχτες μου ως άλλος φοίνικας.
Κατερίνα Αξούγκα
Εκπαιδευτικός στο Γυμνάσιο Λυκουδίου
